Progetto |
LaLaLexiT
Glossario | Glossario digitale
Lemma | captator
captator
- Andrea Arrighini - Ca' Foscari Venezia - email
Abstract
Nelle sue prime attestazioni il sostantivo captator, usato in senso assoluto, indica perlopiù la figura del cacciatore di eredità; con tale significato è ampiamente testimoniato nella tradizione satirica, fino alla prima età imperiale. In epoca tardoantica questa accezione diviene minoritaria e captator designa chi va alla ricerca o a caccia di un oggetto indicato in caso genitivo. La scheda esamina brevemente anche alcune occorrenze di captatorius e captatio.
Pubblicato 19 Settembre 2025 | Lingua: it
Copyright © 2025 Andrea Arrighini. This is an open-access work distributed under the terms of the Creative Commons Attribution License (CC BY). The use, distribution or reproduction is permitted, provided that the original author(s) and the copyright owner(s) are credited and that the original publication is cited, in accordance with accepted academic practice. The license allows for commercial use. No use, distribution or reproduction is permitted which does not comply with these terms.
Permalink http://doi.org/10.30687/LLLXT/2375-1355/2025/01/019
- TERT. coron. 13,3: Est enim omnis publicae laetitiae luxuria captatrix
- COMM. instr. 2,20,12-13: Nanctus preterea tempus captatoribus hostis / ad presens populas praecio tu sanctos iniquus MQDQ
- AVSON. ecl. 19,45: et captatoris praeda est heredis egenus MQDQ
- AMM. 22,7,3: et cum die quodam ei causas ibi spectanti uenisse nuntiatus esset ex Asia philosophus Maximus, exsiluit indecore et, qui esset, oblitus effuso cursu a uestibulo longe progressus exosculatum susceptumque reuerenter se cum induxit per ostentationem intempestiuam, nimius captator inanis gloriae uisus praeclarique illius dicti immemor Tulliani, quo tales notando ita relatum
- AMBR. off. 3,6,43: Legisti quemadmodum hunc frumentarium pretii captatorem exponat in Euangelio Dominus Iesus, cuius possessio diuites fructus adtulit, et ille quasi egens dicebat: Quid faciam?
- PRVD. perist. 5,17-20: Ac uerba primum mollia / suadendo blande effuderat / captator ut uitulum lupus / rapturus adludit prius MQDQ
- AVG. c. Cresc. 1,18,22: nihil tale dixit nec aduersus captiosos interrogatores et uerborum nostrorum callidos captatores exemplum nobis tale proposuit, sed ut eos potius etiam ueritatis inimicos uigilanti interrogatione et inuicta ratione testimonium ueritati perhibere cogamus
- AVG. c. Cresc. 1,19,23: Video, magnos aestus pateris, quomodo definias dialecticum, ut nec peritus disputator sit, ne quod uituperasti laudare cogaris, nec insidiosus uerborum captator, ne tibi dicatur: sicut egit cum talibus Christus, sic agat cum isto Christianus
- QVEROL. 76,2: Viuat ambitor togatus, conuiuator iudicum, obseruator ianuarum, seruulorum seruulus, rimator circumforanus, circumspectator callidus, speculator captatorque horarum et temporum, matutinus, meridianus, uespertinus impudens
- NOVELL. VALENT. Maior. 6: 5. Viduarum sane obstinationibus permouemur, quae nulla prole suscepta fecunditatem suam reparationemque familiae repudiata coniugii iteratione condemnant et solitariam uitam non eo eligunt, ut pudicitiae religionis amore famulentur, sed potentiae ambitum orbitatis suae casibus uiduitatisque captantes lasciuam uiuendi eligunt libertatem: quibus ad omnem licentiae usum aut sollicitantium ficta religio personarum aut fauor callidi captatoris adplaudit ... 11. Inter cetera captatorum etiam auiditas comprimenda est … quatenus hoc saltem metu et testatorum iniquitas et captatorum cesset inprobitas
- DRAC. laud. dei 3,37-39: ... contraria uota duorum / conueniunt solusque dolet captator iniquus / annonae pretiique uorax ... MQDQ
Se a partire da Orazio e nella letteratura di I-II secolo il lemma è soprattutto di uso satirico ed evoca il tipo umano del cacciatore di eredità, in epoca basso-imperiale la semantica di captator va generalmente incontro a un’evoluzione, mantenendo tuttavia una sfumatura negativa, quando non palesemente dispregiativa. Nel De corona di Tertulliano il femminile captatrix qualifica la luxuria, personificata e presentata come nemica della publica laetitia (1) TERT. coron. 13,3: Est enim omnis publicae laetitiae luxuria captatrix (sul significato di luxuria in questo passo cf. Fontaine 1966, 158, che individua il rimando a «un vie de mollitia et de plaisirs, avec tout ce qu’elle peut comporter»). Differente è l’impiego del maschile da parte di Commodiano, che in una delle Instructiones critica gli usurai e i prestatori a interesse, definendo captator chi esige denaro (2) COMM. instr. 2,20,12-13: Nanctus preterea tempus captatoribus hostis / ad presens populas praecio tu sanctos iniquus (cf. Poinsotte 2009, 432 nota 10, di cui si segue l’edizione; per la dibattuta cronologia commodianea cf. Salvadore 2009, 66 nota 3). E ancora, Ambrogio fa uso del lemma in una pericope riferita a uno speculatore sul prezzo del grano (5) AMBR. off. 3,6,43: Legisti quemadmodum hunc frumentarium pretii captatorem exponat in Euangelio Dominus Iesus, cuius possessio diuites fructus adtulit, et ille quasi egens dicebat: Quid faciam? (cf. anche off. 3,6,44).
Ammiano Marcellino si serve del termine in un passo che stigmatizza l’eccessivo entusiasmo mostrato da Giuliano all’arrivo a corte del filosofo Massimo di Efeso: in questa occasione, l’imperatore sembra andare alla ricerca di una inanis gloria (4) AMM. 22,7,3: et cum die quodam ei causas ibi spectanti uenisse nuntiatus esset ex Asia philosophus Maximus, exsiluit indecore et, qui esset, oblitus effuso cursu a uestibulo longe progressus exosculatum susceptumque reuerenter se cum induxit per ostentationem intempestiuam, nimius captator inanis gloriae uisus praeclarique illius dicti immemor Tulliani, quo tales notando ita relatum . Per rimarcare questa considerazione, l’autore cita un brano ciceroniano (Arch. 26; cf. anche Tusc. 1,34), paragonando Giuliano a quei filosofi che, pur propugnando il disprezzo della gloria, mettono i propri nomi ben in vista sul frontespizio dei loro libri (cf. den Boeft et al. 1995, 77; Ross 2016, 33-4).
La parola torna nell’inno che Prudenzio dedica al martire spagnolo Vincenzo (6) PRVD. perist. 5,17-20: Ac uerba primum mollia / suadendo blande effuderat / captator ut uitulum lupus / rapturus adludit prius : il passo descrive la persecuzione subìta dal santo a opera del pretore Daziano, che agisce per conto dell’imperatore Massimiano ed è pertanto icasticamente definito satelles idoli (v. 13). Il magistrato cerca di convincere Vincenzo a sacrificare agli dèi pagani e tenta in primo luogo di circuirlo con parole carezzevoli: Prudenzio accosta il suo comportamento a quello di un lupo, che, captator, blandisce un vitello prima di aggredirlo. Il termine risulta allontanarsi dal valore figurato che lo ha sin qui caratterizzato: il lupo è infatti cacciatore in senso letterale (in merito a perist. 5 cf. Palmer 1989, 245-6; Roberts 1993, passim; Desantis 2000; Clarke 2020; per i versi considerati cf. Fux 2003, 239; sulle testimonianze del culto di San Vincenzo martire nel V secolo cf. Saxer 1989).
In entrambe le occorrenze del contra Cresconium di Agostino (7) AVG. c. Cresc. 1,18,22: nihil tale dixit nec aduersus captiosos interrogatores et uerborum nostrorum callidos captatores exemplum nobis tale proposuit, sed ut eos potius etiam ueritatis inimicos uigilanti interrogatione et inuicta ratione testimonium ueritati perhibere cogamus (8) AVG. c. Cresc. 1,19,23: Video, magnos aestus pateris, quomodo definias dialecticum, ut nec peritus disputator sit, ne quod uituperasti laudare cogaris, nec insidiosus uerborum captator, ne tibi dicatur: sicut egit cum talibus Christus, sic agat cum isto Christianus captator è costruito con il genitivo e regge uerborum: l’Ipponense si riferisce a quanti si soffermano sulle parole di un interlocutore per rinfacciargliele e riuscire a coglierlo in errore.
Se poi nel Querolus il personaggio del parassita Mandrogero è effettivamente assimilabile al tipo del cacciatore di eredità (cf. Vidović 2010, 22-5), il termine captator affiora – senza alcun legame con la captatio hereditatis – nel lungo monologo del servo Pantomalo (scena VI, 67-76; cf. Brandenburg 2024, 493). Questi rivolge sarcastici auguri Querulo, suo dominus (9) QVEROL. 76,2: Viuat ambitor togatus, conuiuator iudicum, obseruator ianuarum, seruulorum seruulus, rimator circumforanus, circumspectator callidus, speculator captatorque horarum et temporum, matutinus, meridianus, uespertinus impudens , auspicando che possa vivere alle scomode e umilianti dipendenze di personalità a lui superiori e in particolare come un ‘cacciatore di istanti e momenti’ (captator horarum et temporum) per avvicinarsi a esse.
Il lemma torna infine nelle Laudes Dei di Draconzio (11) DRAC. laud. dei 3,37-39:... contraria uota duorum / conueniunt solusque dolet captator iniquus / annonae pretiique uorax... , in cui si trova impiegato in un modo che ricorda quello del passo ambrosiano (5) AMBR. off. 3,6,43: Legisti quemadmodum hunc frumentarium pretii captatorem exponat in Euangelio Dominus Iesus, cuius possessio diuites fructus adtulit, et ille quasi egens dicebat: Quid faciam? . Il termine si inserisce in un più ampio brano che si concentra sull’interazione paritetica fra la natura e le creature. Il rapporto tra la terra e chi la lavora è descritto metaforicamente: il contadino (arator) è definito creditor, poiché il suolo gli paga gli interessi attraverso il raccolto; tuttavia, né l’exactor, ossia l’agricoltore, va incontro a biasimo, né l’exactus, vale a dire il terreno, soffre per questa privazione. Il solo a dolersi è il captator iniquus: questa espressione identifica l’uomo che si appropria del raccolto del grano in modo improbo e individua nei guadagni della collettività un motivo di perdita personale. Dunque, al comportamento dell’arator che lavora onestamente la terra e gode dei suoi frutti, «le poète oppose celle de l’accapareur de blé qui souhaite la rareté de cette céréale pour pouvoir le vendre plus cher» (Moussy 1988, 59; cf. anche Stella 1989, 233).
Rara è l’accezione di heredipeta, che torna nella ecloga XIX di Ausonio (3) AVSON. ecl. 19,45: et captatoris praeda est heredis egenus : l’autore ripropone il consueto topos venatorio indicando come captatoris praeda chi è privo di eredi (per il motivo della captatio hereditatis nel IV secolo, con specifico riguardo agli autori cristiani, cf. Davidson 2001). Nel secolo successivo il sostantivo fa registrare tre occorrenze nella Novella VI dell’imperatore Maggioriano (datata 458), in cui compare di nuovo con riferimento all’estorsione dell’eredità (10) NOVELL. VALENT. Maior. 6: 5. Viduarum sane obstinationibus permouemur, quae nulla prole suscepta fecunditatem suam reparationemque familiae repudiata coniugii iteratione condemnant et solitariam uitam non eo eligunt, ut pudicitiae religionis amore famulentur, sed potentiae ambitum orbitatis suae casibus uiduitatisque captantes lasciuam uiuendi eligunt libertatem: quibus ad omnem licentiae usum aut sollicitantium ficta religio personarum aut fauor callidi captatoris adplaudit... 11. Inter cetera captatorum etiam auiditas comprimenda est … quatenus hoc saltem metu et testatorum iniquitas et captatorum cesset inprobitas . Come precisa Pergami (2009, 99), la norma mira «a tutelare i diritti successori dei figli e a deprecare l’atteggiamento di ficta religio di alcune persone, che tendono a circuire le vedove, per ottenere le loro eredità. […] L’imperatore, in particolare, stigmatizza l’atteggiamento di chi, approfittando delle precarie condizioni di salute anche di persone ignote, tenti di carpirne l’eredità, in danno dei parenti e dei consanguinei, grazie al compiacente aiuto di medici conniventi».
Esigue sono le attestazioni dell’aggettivo captatorius. In ambito giuridico, la parola ricorre tra gli altri in testi di Papiniano e Paolo raccolti nel Digesto (28,5,71; 28,5,72; 28,5,82,1), dove identifica la captatoria institutio («a disposition in a will by which the testator instituted an heir or bequeathed a legacy on the condition that the beneficiary shall grant a gift to another person in his will», Berger 1991, 380). Come nel caso delle occorrenze nella Novella VI (10) NOVELL. VALENT. Maior. 6: 5. Viduarum sane obstinationibus permouemur, quae nulla prole suscepta fecunditatem suam reparationemque familiae repudiata coniugii iteratione condemnant et solitariam uitam non eo eligunt, ut pudicitiae religionis amore famulentur, sed potentiae ambitum orbitatis suae casibus uiduitatisque captantes lasciuam uiuendi eligunt libertatem: quibus ad omnem licentiae usum aut sollicitantium ficta religio personarum aut fauor callidi captatoris adplaudit... 11. Inter cetera captatorum etiam auiditas comprimenda est … quatenus hoc saltem metu et testatorum iniquitas et captatorum cesset inprobitas (cf. supra) è dunque nuovamente nel linguaggio settoriale del diritto che riaffiora una connessione con il significato originario di captator e quindi con i motivi dell’eredità e dell’appropriazione di ricchezze. Nel De ordine di Agostino, invece, l’aggettivo è accompagnato dal pronome quiddam ed evoca generici adescamenti (1,4: haec modo, inquit, omitte quaeso, ne me hoc uafrum quiddam et captatorium a nescio qua diuina re, quae mihi se ostentare coepit et cui me inhiantem suspendo, detorqueat atque disrumpat; cf. la traduzione di Gentili 1970).
Scarsamente testimoniato è anche il sostantivo captatio. Esso ricorre per la prima volta in Cicerone (part. 81), nella stringa concertatio captatioque uerborum, per indicare raggiri di parole. Quindi torna in duplice occorrenza nella Naturalis historia di Plinio il Vecchio, in cui definisce la caccia all’eredità (14,5; 20,160): particolarmente significativo è il primo locus, nel quale la captatio è presentata come foriera di un quaestus fertilissimus e causa di decadenza morale e intellettuale. Più variegata è la semantica in Quintiliano, che si serve del termine per indicare la finta di un gladiatore (5,13,54) e per riferirsi alla ricerca di espedienti retorico-espressivi (8,3,57, in cui afferma che la puerilis captatio di sinonimi e ambiguità nuoce all’orazione, e 8,6,51, in merito alla captatio dell’allegoria). Ancora più esigue sono le testimonianze di età tardoantica: tra queste, Agostino evoca nuovamente l’idea del raggiro verbale (c. mend. 6, 11: mendacibus captationibus).
- Berger 1991: A. Berger, Encyclopedic Dictionary of Roman Law, Philadelphia 1991 (1953)
- Brandenburg 2024: Y. Brandenburg, Aulularia siue Querolus. Prolegomena und Kommentar, Berlin; Boston 2024
- Campana 2004: D. Iunii Iuvenalis Satura X. A cura di P. Campana, Firenze 2004
- Cecco, Mansilla 2009: E.E. Cecco, A.M. Mansilla, Una profesión insólita y lucrativa: la captatio testamenti, «Revista de Estudios Clásicos» 36 (2009), 97-139 (https://bdigital.uncu.edu.ar/3083)
- Champlin 1991: E.J. Champlin, Final Judgments: Duty and Emotion in Roman Wills, 200 B.C.-A.D. 250, Berkeley 1991
- Clarke 2020: J. Clarke, Pain, Speech and Silence in Prudentius Peristephanon 5 and 9, «Vigiliae Christianae» 74:1 (2020), 4-28
- Cuena Boy 2022: F. Cuena Boy, La captatio testamentorum frente al derecho, «Tesserae Iuris» 3:1 (2022), 11-43
- Damon 1997: C. Damon, The Mask of the Parasite. A Pathology of Roman Patronage, Ann Arbor 1997
- Davidson 2001: I.J. Davidson, Captatio in the Fourth-Century West, in M.F. Wiles, E.J. Yarnold (ed.), Studia Patristica 34, Leuven 2001, 33-43
- De Vecchi 2013: Orazio, Satire. Introduzione, traduzione e commento di L. De Vecchi, Roma 2013
- den Boeft et al. 1995: J. den Boeft, J.W. Drijvers, D. den Hengst, H.C. Teitler (ed.), Philological and Historical Commentary on Ammianus Marcellinus XXII, Groningen 1995
- Desantis 2000: C. Desantis, Prudentius’ St. Vincent: a Study of Peristephanon 5, in C. Deroux (ed.), Studies in Latin Literature and Roman History X, Bruxelles 2000, 443-63
- Dimatteo 2023: Giovenale, Satire. Saggio introduttivo, nota al testo e note di commento a cura di G. Dimatteo. Nuova traduzione a cura di G. Dimatteo e R. Cuccioli Melloni, Santarcangelo di Romagna (RN) 2023
- Facchini Tosi 2013: C. Facchini Tosi, Neologismi di nomina agentis in -tor, «Euphrosyne» 41 (2013), 451-78
- Fedeli 1987: P. Fedeli, Petronio. Crotone o il mondo alla rovescia, «Aufidus» 1 (1987), 3-34
- Fontaine 1966: Q. Septimi Florentis Tertulliani De corona. Édition, introduction et commentaire de J. Fontaine, Paris 1966
- Freudenburg 2021: Horace, Satires Book II. Edited by K. Freudenburg, Cambridge; New York 2021
- Fux 2003: P.-Y. Fux, Les sept Passions de Prudence. Peristephanon 2.5.9. 11-14. Introduction générale et commentaire, Fribourg 2003
- Genoni 1997: L. Genoni, Petronio, Sat. 116: un prologo da commedia?, «Bollettino di Studi Latini» 27:2 (1997), 454-9
- Gentili 1970: Sant’Agostino, Dialoghi. I: La controversia accademica; La felicità; L’ordine; I soliloqui; L’immortalità dell’anima. Introduzione, traduzione e note a cura di D. Gentili, Roma 1970
- Goetz III: Corpus glossariorum Latinorum. A G. Loewe incohatum; composuit recensuit edidit G. Goetz, III, Lipsiae 1892
- Guastella 2017: G.Guastella, Word of Mouth. ‘Fama’ and Its Personifications in Art and Literature from Ancient Rome to the Middle Ages, Oxford 2017
- Henriksén 2012: C. Henriksén, A Commentary on Martial, Epigrams Book 9. Oxford; New York 2012
- Hopkins 1983: K. Hopkins, Death and Renewal, Cambridge 1983
- Horne 2022: A.J. Horne, Lies, Deceits, Manipulations, and Other Forms of Aesthetic Expression in Horace, Satires 2.5, «Ramus» 51:2 (2022), 203-23 (https://doi.org/10.1017/rmu.2022.12)
- Kiessling, Heinze 1921: Q. Horatius Flaccus, Satiren. Erklärt von A. Kiessling; erneuert von R. Heinze, Berlin 1921
- Magni 2016: E. Magni, Le nominalizzazioni agentive in -tor, in P. Poccetti (ed.), Latinitatis rationes: Descriptive and Historical Accounts for the Latin Language, Berlin; Boston 2016, 101-17
- Moreno Soldevila 2006: Martial, Book IV. A commentary, by R. Moreno Soldevila, Leiden; Boston 2006
- Moussy 1988: Dracontius, Œuvres. Tome II: Louanges de Dieu, Livre III, Réparation. Texte établi et traduit par C. Moussy, Paris 1988
- Palmer 1989: A.-M. Palmer, Prudentius on the Martyrs, Oxford 1989
- Pergami 2009: F. Pergami, Legislazione tardoimperiale e politica ecclesiastica in tema di conservazione dei patrimoni familiari, in Studi in onore di R. Martini. III, Milano 2009, 87-100
- Poinsotte 2009: Commodien, Instructions. Texte établi et traduit par J-M. Poinsotte, Paris 2009
- Roberts 1984: M. Roberts, Horace Satires 2.5. Restrained indignation, «American Journal of Philology» 105 (1984), 426-33
- Roberts 1993: M. Roberts, Poetry and the Cult of the Martyrs: the Liber peristephanon of Prudentius, Ann Arbor 1993
- Ross 2016: A.J. Ross, Ammianus’ Julian: Narrative and Genre in the Res Gestae, Oxford 2016
- Salvadore 2009: I. Salvadore, Il Carmen Apologeticum di Commodiano e la tradizione didascalica, «Res Publica Litterarum» 12 (2009), 66-87
- Santorelli 2013: Giovenale, Satira V. Introduzione, traduzione e commento di B. Santorelli, Berlin; Boston 2013
- Saxer 1989: V. Saxer, La Passion de S. Vincent diacre dans la première moitié du Vᵉ siècle. Essai de reconstitution, «Revue d’Études Augustiniennes et Patristiques» 35 (1989), 275-97
- Scarcia 1984: R. Scarcia, «Ad tantas opes processit». Note a Plinio il Giovane, «Labeo» 30 (1984), 291-316
- Stella 1989: F. Stella, Ristrutturazione topica ed estensione metaforica nella poesia latina cristiana. Da spunti draconziani, «Wiener Studien» 102 (1989), 213-45
- Stramaglia 2008: A. Stramaglia, Giovenale, Satire 1, 7, 12, 16. Storia di un poeta, Bologna 2008
- Stucchi 2005: S. Stucchi, Parassiti e cannibali in Petronio: l’episodio crotoniate (Sat. 116-141), «Appunti Romani di Filologia» 7 (2005), 71-94
- Taliercio 1990: A. Taliercio, Orazio, Petronio e gli heredipetae, «Rivista di Cultura Classica e Medioevale» 32 (1990), 55-77
- Tellegen 1979: J.W. Tellegen, Captatio and crimen, «Revue Internationale des Droits de l’Antiquité» 26 (1979), 387-97
- Tomassi 2011: Luciano di Samosata, Timone o il misantropo. Introduzione, traduzione e commento a cura di G. Tomassi, Berlin; New York 2011
- Tosi 2021: R. Tosi, Dizionario delle sentenze latine e greche, Milano 2021 (1991)
- Tracy 1980: V.A. Tracy, «Aut captantur aut captant», «Latomus» 39 (1980), 399-402
- Vannini 2025: G. Vannini, Heredipeta, «Annali della Scuola Normale Superiore di Pisa. Classe di Lettere e Filosofia» 17:1 (2025), 73-90 (https://doi.org/10.2422/3035-3769.202501_04)
- Vidović 2010: G. Vidović, Dish to Cash, Cash to Ash: Mandrogerus the Applied Parasite and the Evolution of Comedy, «Annual of Medieval Studies at the CEU (Central European University)» 16 (2010), 9-29
- Watson, Watson 2014: Juvenal, Satire 6. Edited by L. Watson, P. Watson, Cambridge 2014
- Whitton 2013: Pliny the Younger, Epistles. Book II. Edited by C. Whitton, Cambridge; New York 2013
- Yona 2018: S. Yona, A Manual for Flatterers, a Proof of Candor: Philodemus’ ‘On flattery’ and Horace’s Satires 2.5, «American Journal of Philology» 139:4 (2018), 605-40
| DC Field | Value |
|---|---|
|
dc.identifier |
ECF_article_26461 |
|
dc.title |
captator |
|
dc.contributor.author |
Arrighini Andrea |
|
dc.publisher |
Edizioni Ca’ Foscari - Venice University Press, Fondazione Università Ca’ Foscari |
|
dc.type |
Articolo |
|
dc.language.iso |
it |
|
dc.identifier.uri |
http://edizionicafoscari.it/it/edizioni4/riviste/lalalexit/2025/1/captator/ |
|
dc.description.abstract |
Nelle sue prime attestazioni il sostantivo captator, usato in senso assoluto, indica perlopiù la figura del cacciatore di eredità; con tale significato è ampiamente testimoniato nella tradizione satirica, fino alla prima età imperiale. In epoca tardoantica questa accezione diviene minoritaria e captator designa chi va alla ricerca o a caccia di un oggetto indicato in caso genitivo. La scheda esamina brevemente anche alcune occorrenze di captatorius e captatio. |
|
dc.relation.ispartof |
LaLaLexiT |
|
dc.relation.ispartof |
Vol. 1 | Luglio 2025 |
|
dc.issued |
2025-09-19 |
|
dc.identifier.issn |
|
|
dc.identifier.eissn |
2375-1355 |
|
dc.rights |
Creative Commons Attribution 4.0 International Public License |
|
dc.rights.uri |
http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ |
|
dc.identifier.doi |
10.30687/LLLXT/2375-1355/2025/01/019 |
|
dc.peer-review |
yes |
|
dc.subject |
Captatio |
|
dc.subject |
Captatorius |
|
dc.subject |
Heredipeta |
|
dc.subject |
Legacy hunting |
|
dc.subject |
Legal language |
|
dc.subject |
Satire |
|
dc.subject |
Semantic variations |
|
dc.subject |
['lalalexit'] |
| Download data |