Project |
LaLaLexiT
Glossary | Digital glossary
Lemma | usurpatio
usurpatio
- Gianmario Cattaneo email
Abstract
In late antique authors, the noun usurpatio, which in classical authors can mean both ‘use’ and ‘misappropriation and misuse’, initially maintains a neutral value, but tends to assume only a negative value. In this entry, the evolution of the meaning of this word and the reasons for the semantic shift are investigated. In the final part, the application of the word in specific fields (jurisprudence, grammar) is illustrated.
Published Sept. 19, 2025 | Language: it
Copyright © 2025 Gianmario Cattaneo. This is an open-access work distributed under the terms of the Creative Commons Attribution License (CC BY). The use, distribution or reproduction is permitted, provided that the original author(s) and the copyright owner(s) are credited and that the original publication is cited, in accordance with accepted academic practice. The license allows for commercial use. No use, distribution or reproduction is permitted which does not comply with these terms.
Permalink http://doi.org/10.30687/LLLXT/2375-1355/2025/01/020
- TERT. anim. 58,2: Cur enim non putes animam et puniri et foueri in inferis interim sub expectatione utriusque iudicii in quadam usurpatione et candida eius?
- CYPR. eleem. 25: Quodcumque enim dei est in nostra usurpatione commune est
- AMBR. in psalm. 118 serm. 7,3: non enim arrogans usurpatio, sed fidelis, quia uerum deum non posse fallere confitetur
- AMBR. in psalm. 118 serm. 7,8: nam nisi homo serpentis persuasione deceptus sicut deus esse uoluisset et uerum falsumque cognoscere, quod penitus discernere humana fragilitate non poterat ideoque quid sequeretur acceperat, ne temeraria usurpatione de illa paradisi sede decideret, nisi, inquam, homo suis non contentus finibus interdicta temerasset, numquam feralis culpae ad nos transisset hereditas
- AMBR. in psalm. 118 serm. 13,11: Videretur inconueniens esse uerecundiae prophetali huiusmodi usurpatio
- AMBR. off. 1,28,132: Natura igitur ius commune generauit, usurpatio ius fecit priuatum
- HIL. PICT. trin. 6,30: Ceterum profitentem sibi Patrem Deum et se non diligentem in paterni nominis usurpatione condemnat
- HIL. PICT. trin. 7,17: Et hinc omnis accendebatur inuidia, quod se Deo exaequasset paterni nominis usurpatione
- HIL. PICT. in psalm. 138,24: Sed hic pinnas sumit uolaturus non alienas, non nouas, sed proprietatis usurpatione praesumptas, quia post passionis uoluntariae sacramentum et naturae et potestatis ad caelum se habuerit efferendi
- COD. Theod. 8,5,25: Compertum est usurpatione quorundam in publici cursus damna grassante ab itinere solito deuiari
- COD. Theod. 8,5,35: Ii autem, qui suprascriptum numerum supergredi molientur, cuiuscumque sint honoris aut nominis, quinque argenti libris in unius veredi usurpatione multentur
- HIST. AVG. Pesc. 9,2: inde quod latet Vindex, quod Piso nescitur, quod omnes illi, qui aut tantum adoptati sunt aut a militibus imperatores appellati, ut sub Domitiano Antonius, aut cito interempti vitam cum imperii usurpatione posuerunt
- AVSON. per. Il. praefatio = App. I.1 Schenkl = XXI Peiper = XXVIII Prete = App. a Combeaud: ea negotia continebit quae ab iniuria Agamemnonis ac Briseidis usurpatione usque ad funus Hectoris digna memoratu erant
- AVG. serm. 212,1: Rapina quippe usurpatio est alieni
- AVG. in euang. Ioh. 17,16: usurpatione rapite quod facti non estis
- AVG. epist. 140,12: qui cum in forma dei esset, sicut dicit apostolus, non rapinam arbitratus est esse aequalis deo; neque enim usurpationis erat, ut rapina diceretur, sed naturae inerat, ut esset aequalis
- AVG. epist. 185,35: si autem priuatim, quae nobis sufficiant, possidemus, non sunt illa nostra sed pauperum, quorum procurationem quodam modo gerimus, non proprietatem nobis usurpatione damnabili uindicamus
- PAVL. NOL. epist. 23,8: Recurramus ad fratrem Victorem, qui uas etiam farinulae nostrae ex usu usurpationis suae, quam in nomine dei faciebat, copiosum de benedictione fecit
- PAVL. NOL. epist. 27,2: sed recognosces neutro me posse culpari, quia neque in te desiderando umquam modum feci neque ullum tecum habui de eorum usurpatione certamen
- CASSIOD. uar. 3,14,1: Iulianus itaque nobis lacrimabili aditione conquestus est uxorem suam uel res a uestris hominibus iniusta usurpatione peruasas
- CASSIOD. uar. 3,20,2: si praefectus uir magnificus Faustus ea quae Castorius possidebat uel titulis ingrauauit uel priuata usurpatione detinuit
- CASSIOD. uar. 5,5,4: Praeterea commonemus, ut praepositorum commoda non praesumas nec quicquid eos potestatis habere reuerenda sanxit antiquitas, aliqua usurpatione degenies
- CASSIOD. inst. 1,5,5: Saepe dictus autem pater Hieronymus asserit Sapientiae librum non a Salomone, ut usus habet, sed a Philone doctissimo quodam Iudaeo fuisse conscriptum; quem pseudographum praenotavit, propterea quod usurpationem nominis portat alterius
- PAVL. dig. 41,3,2: Vsurpatio est usucapionis interruptio: oratores autem usurpationem frequentem usum vocant
- CHAR. gramm. 364,18: parhoemia est uulgaris prouerbi usurpatio cum aliqua diuersitate
- DON. mai. 668,8: catachresis est usurpatio nominis alieni
- SERV. Aen. 10,68: Cosas civitas Tusciae, quae numero dicitur singulari secundum Sallustium: unde apparet esse usurpationem
Secondo la distinzione già proposta dal Lexicon di Forcellini, usurpatio poteva essere utilizzato in bonam partem, nel senso di utilizzo (cf. Liu. 41,23,14: haec usurpatio itineris insoliti quo uobis spectare uidetur?; OLD, usurpatio, 2) e di messa in pratica costante e continuativa di una cosa (cf. Cic. Brut. 250: maxumeque laudandus est, qui... consoletur se cum conscientia optumae mentis tum etiam usurpatione et renouatione doctrinae; OLD, usurpatio, 3), oppure in malam partem, per indicare l’appropriazione senza fondamento legale e l’esercizio abusivo di qualcosa, soprattutto di un onore o una carica (cf. Vell. Pat. 2,28,2: quippe dictator creatus (cuius honoris usurpatio per annos CXX intermissa ...); OLD, usurpatio, 1). Quindi, così come il verbo usurpo (cf. OLD, usurpo, 2-5), nel latino classico il sostantivo derivato usurpatio non ha necessariamente una sfumatura negativa, né l’azione dell’usurpator implica un effetto peggiorativo sul bene da lui utilizzato.
L’accezione neutra di usurpatio è testimoniata anche nel latino tardoantico, anche se negli autori tardi non sembra che questo termine definisca un semplice e generico ‘uso’, ma sia collegato all’impiego di qualcosa al di fuori della propria pertinenza. Nella più antica testimonianza qui selezionata, proveniente dal De anima tertullianeo (1) TERT. anim. 58,2: Cur enim non putes animam et puniri et foueri in inferis interim sub expectatione utriusque iudicii in quadam usurpatione et candida eius? , trattato composto nel 212 circa, l’apologista afferma che le anime dei defunti proveranno in anticipo le punizioni o i premi che spetteranno loro dopo il giudizio finale. Secondo gli studiosi, in questo passo il termine usurpatio indica l’esperienza che, prima del giudizio, le anime proverebbero del loro destino eterno, sia esso positivo oppure negativo (Finé 1958, 64-6; Gramaglia 1982, 186-7). La parola usurpatio non ha accezione negativa neanche nel De eleemosyna di Cipriano (2) CYPR. eleem. 25: Quodcumque enim dei est in nostra usurpatione commune est , scritto tra il 252 e il 254, nel quale si sottolinea che ciò che appartiene a Dio è stato messo a disposizione di tutti gli uomini ed è in uso presso tutti. Tra le testimonianze successive, oltre al complesso caso di proprietatis usurpatio in Ilario di Poitiers (9) HIL. PICT. in psalm. 138,24: Sed hic pinnas sumit uolaturus non alienas, non nouas, sed proprietatis usurpatione praesumptas, quia post passionis uoluntariae sacramentum et naturae et potestatis ad caelum se habuerit efferendi (secondo Ladania 1977, 139 Ilario farebbe riferimento al momento in cui, con la risurrezione, anche la natura umana di Gesù fu divinizzata per mezzo della sua natura divina e dell’usurpatio proprietatis, possibile grazie al fatto che Cristo è contemporanemante Dio e uomo), menzioniamo un brano di una lettera di Paolino di Nola a Sulpicio Severo (18) PAVL. NOL. epist. 23,8: Recurramus ad fratrem Victorem, qui uas etiam farinulae nostrae ex usu usurpationis suae, quam in nomine dei faciebat, copiosum de benedictione fecit , in cui il termine usurpatio è legato all’aiuto che Vittore, messaggero di Sulpicio, prestò come cuoco a Paolino e ai suoi confratelli del monastero di Nola (su questa lettera cf. Lançon 2016). Come detto in precedenza, in questi esempi, sebbene usurpatio non assuma significato negativo, i beni o le funzioni di cui si appropriano i vari soggetti non paiono totalmente di loro proprietà o competenza.
Similmente al passo del De anima di Tertulliano, in un brano proveniente dal Commento al salmo 118 di Ambrogio (3) AMBR. in psalm. 118 serm. 7,3: non enim arrogans usurpatio, sed fidelis, quia uerum deum non posse fallere confitetur la parola usurpatio è riferita alla rivendicazione dei premi celesti che l’uomo virtuoso potrà avanzare alla fine della sua vita, ed è vox media che assume un valore positivo o negativo a seconda dell’aggettivo con cui è concordata, ovvero arrogans e fidelis (cf. Wacht 1982, 52). Tuttavia, nella maggior parte delle attestazioni presenti nelle sue opere, Ambrogio utilizza il termine nell’accezione negativa di ‘appropriazione e uso indebiti’ (4) AMBR. in psalm. 118 serm. 7,8: nam nisi homo serpentis persuasione deceptus sicut deus esse uoluisset et uerum falsumque cognoscere, quod penitus discernere humana fragilitate non poterat ideoque quid sequeretur acceperat, ne temeraria usurpatione de illa paradisi sede decideret, nisi, inquam, homo suis non contentus finibus interdicta temerasset, numquam feralis culpae ad nos transisset hereditas (5) AMBR. in psalm. 118 serm. 13,11: Videretur inconueniens esse uerecundiae prophetali huiusmodi usurpatio (cf. a questo proposito Swift 1979, 179-80; Wacht 1982, 51-2), concetto talora rafforzato tramite l’inserzione di aggettivi peggiorativi (temeraria, inconueniens). Anche in una celebre testimonianza dello stesso Ambrogio sulla nascita del diritto privato (6) AMBR. off. 1,28,132: Natura igitur ius commune generauit, usurpatio ius fecit priuatum , usurpatio significherebbe ‘appropriazione indebita’ e conseguente ‘uso illegittimo’, e non generalmente ‘uso’, come vorrebbero alcuni studiosi (per un quadro sulle differenti interpretazioni di questo passo si veda Davidson 2001, 572-3). Secondo quanto sostenuto da Swift e Wacht, quella negativa sarebbe l’accezione più comune che usurpatio assunse in età tardoantica: di ciò è anche testimone l’uso che più spesso ne fa Ilario di Poitiers, il quale, nei libri VI-VII del De trinitate, impiega usurpatio per indicare l’appropriazione e l’utilizzo illegittimi del nome di Dio Padre (7) HIL. PICT. trin. 6,30: Ceterum profitentem sibi Patrem Deum et se non diligentem in paterni nominis usurpatione condemnat (8) HIL. PICT. trin. 7,17: Et hinc omnis accendebatur inuidia, quod se Deo exaequasset paterni nominis usurpatione .
A questo proposito, è necessario riflettere brevemente sulle ragioni dell’utilizzo sempre più dominante di usurpatio nella valenza negativa. Come anticipato nel secondo paragrafo, nel latino classico usurpatio è usato in chiave negativa soprattutto per indicare l’appropriazione e l’uso illegittimo di un onore o di carica (oltre al già citato Vell. 2,28,2, si vedano anche Val. Max. 2,7,15; 7,3,9; cf. Roesch 2016, 194-6). Questa accezione si ritrova sia nella letteratura storiografica tardoantica (12) HIST. AVG. Pesc. 9,2: inde quod latet Vindex, quod Piso nescitur, quod omnes illi, qui aut tantum adoptati sunt aut a militibus imperatores appellati, ut sub Domitiano Antonius, aut cito interempti vitam cum imperii usurpatione posuerunt , sia nei testi giuridici: ad esempio, nel Codex Theodosianus, il termine è sempre impiegato per definire l’utilizzo indebito di una carica (10) COD. Theod. 8,5,25: Compertum est usurpatione quorundam in publici cursus damna grassante ab itinere solito deuiari o di un bene (11) COD. Theod. 8,5,35: Ii autem, qui suprascriptum numerum supergredi molientur, cuiuscumque sint honoris aut nominis, quinque argenti libris in unius veredi usurpatione multentur . Come l’etimologia, anche l’evoluzione del significato di usurpo e del derivato usurpatio è un tema tuttora dibattuto (cf. Roesch 2016, 196-7; Spangenberg Yanes 2023, 372-3), ma è possibile che, a partire dal significato neutro attestato negli autori classici e ancora presente nei testi degli autori cristiani, con il passare del tempo il sostantivo usurpatio si sia progressivamente specializzato nel designare l’utilizzo indebito di un bene e che il valore negativo assunto dal termine in ambito politico e giuridico abbia influenzato le attestazioni di usurpatio in altre tipologie di testi, come quelli prodotti dai Padri di IV e V secolo.
Rimanendo in ambito patristico, l’autore che conta il maggior numero di occorrenze della parola usurpatio è Agostino: nei suoi scritti si trovano tredici attestazioni della parola ed è sempre utilizzata in contesti negativi, per indicare l’appropriazione e l’uso di qualcosa che non rientra nelle pertinenze dell’usurpator, tanto che il vocabolo è spesso associato al sostantivo rapina e al verbo rapio (14) AVG. serm. 212,1: Rapina quippe usurpatio est alieni (15) AVG. in euang. Ioh. 17,16: usurpatione rapite quod facti non estis (16) AVG. epist. 140,12: qui cum in forma dei esset, sicut dicit apostolus, non rapinam arbitratus est esse aequalis deo; neque enim usurpationis erat, ut rapina diceretur, sed naturae inerat, ut esset aequalis . La parte finale della diciassettesima Omelia a commento del Vangelo di Giovanni è rivolta a chi ha cercato di reclamare in maniera abusiva la natura divina (15) AVG. in euang. Ioh. 17,16: usurpatione rapite quod facti non estis , e in questo passo si alternano proprio i termini usurpatio, rapina e rapio: Si se ipse faceret aequalem Deo, caderet per rapinam … Nam hoc dixit homini, cui stanti lapsus inuidit: Gustate, et eritis sicut dii: id est, usurpatione rapite quod facti non estis; quia et ego rapiendo deiectus sum. Agostino utilizza usurpatio non solo in riferimento a enti astratti come la natura divina – alla quale si riferiscono gli esempi (14) AVG. serm. 212,1: Rapina quippe usurpatio est alieni (15) AVG. in euang. Ioh. 17,16: usurpatione rapite quod facti non estis (16) AVG. epist. 140,12: qui cum in forma dei esset, sicut dicit apostolus, non rapinam arbitratus est esse aequalis deo; neque enim usurpationis erat, ut rapina diceretur, sed naturae inerat, ut esset aequalis – ma anche a beni concreti, per indicare l’appropriazione illecita di una cosa di proprietà altrui (17) AVG. epist. 185,35: si autem priuatim, quae nobis sufficiant, possidemus, non sunt illa nostra sed pauperum, quorum procurationem quodam modo gerimus, non proprietatem nobis usurpatione damnabili uindicamus .
Segnaliamo infine che l’usurpatio può riguardare non solo oggetti concreti o enti astratti, ma anche persone: nelle periochae Iliados attribuite ad Ausonio (13) AVSON. per. Il. praefatio = App. I.1 Schenkl = XXI Peiper = XXVIII Prete = App. a Combeaud: ea negotia continebit quae ab iniuria Agamemnonis ac Briseidis usurpatione usque ad funus Hectoris digna memoratu erant (sulle quali cf. Di Salvo 2003), usurpatio Briseidis indica l’appropriazione di Briseide da parte di Agamennone, illegittima in quanto Briseide era parte del bottino di Achille; Paolino di Nola respinge la critica mossagli da Sulpicio Severo di aver trattenuto presso di sé i corrieri di Sulpicio (19) PAVL. NOL. epist. 27,2: sed recognosces neutro me posse culpari, quia neque in te desiderando umquam modum feci neque ullum tecum habui de eorum usurpatione certamen ; Cassiodoro dice che un tale Giuliano fu indebitamente privato di moglie e beni dagli uomini del vescovo Aurigena (20) CASSIOD. uar. 3,14,1: Iulianus itaque nobis lacrimabili aditione conquestus est uxorem suam uel res a uestris hominibus iniusta usurpatione peruasas . Proprio le opere di Cassiodoro forniscono un discreto campionario di diverse tipologie di usurpatio, che può riguardare appunto persone e beni (20) CASSIOD. uar. 3,14,1: Iulianus itaque nobis lacrimabili aditione conquestus est uxorem suam uel res a uestris hominibus iniusta usurpatione peruasas (21) CASSIOD. uar. 3,20,2: si praefectus uir magnificus Faustus ea quae Castorius possidebat uel titulis ingrauauit uel priuata usurpatione detinuit , ma anche onori (22) CASSIOD. uar. 5,5,4: Praeterea commonemus, ut praepositorum commoda non praesumas nec quicquid eos potestatis habere reuerenda sanxit antiquitas, aliqua usurpatione degenies e nomi (23) CASSIOD. inst. 1,5,5: Saepe dictus autem pater Hieronymus asserit Sapientiae librum non a Salomone, ut usus habet, sed a Philone doctissimo quodam Iudaeo fuisse conscriptum; quem pseudographum praenotavit, propterea quod usurpationem nominis portat alterius .
Quindi, in età tardoantica usurpatio pare indicare l’impiego di cose la cui proprietà non è di competenza dell’utilizzatore: se inizialmente il termine mantiene ancora un valore neutro, in seguito diventa predominante il significato di ‘appropriazione e uso illeciti’ di qualcosa che appartiene ad altri (sia esso un bene, una funzione, una carica), che è già testimoniato dagli autori classici e che è l’unico significato mantenuto nei sostantivi moderni derivati da usurpatio (come, ad esempio, l’italiano usurpazione, l’inglese usurpation, il francese usurpation).
Meritano infine di essere accennati due usi tecnici del vocabolo. Oltre a quanto detto in precedenza a proposito delle testimonianze del Codex Theodosianus, in ambito giuridico usurpatio può anche indicare l’azione di impossessarsi di un bene e utilizzarlo per prevenirne l’usucapione (24) PAVL. dig. 41,3,2: Vsurpatio est usucapionis interruptio: oratores autem usurpationem frequentem usum vocant (cf. VIR, usurpatio, nonché Guarino 1981, che però sottolinea come questa sia l’unica occorrenza del termine usurpatio nel significato di usucapionis interruptio). Inoltre, recentemente è stato analizzato l’impiego di usurpatio in ambito grammaticale (Spangenberg Yanes 2023, 385-6; cf. anche Schad 2007, 429). Così come il verbo usurpo, il sostantivo è utilizzato in contesti in cui si vuole segnalare l’eccezionalità di un uso linguistico rispetto alla norma grammaticale: in alcuni casi, usurpatio equivale a usus e lo scarto rispetto alle regole è sottolineato tramite l’inserzione di altri termini e indicazioni (25) CHAR. gramm. 364,18: parhoemia est uulgaris prouerbi usurpatio cum aliqua diuersitate (uulgaris prouerbi usurpatio cum aliqua diuersitate) (26) DON. mai. 668,8: catachresis est usurpatio nominis alieni (usurpatio nominis alieni); in altri, usurpatio è utilizzato in senso assoluto per indicare un «uso arbitrario, con licenza rispetto alla norma grammaticale» (27) SERV. Aen. 10,68: Cosas civitas Tusciae, quae numero dicitur singulari secundum Sallustium: unde apparet esse usurpationem (Spangenberg Yanes 2023, 385).
- Davidson 2001: Ambrose, De officiis. Edited with an Introduction, Translation and Commentary by I.J. Davidson. II: Commentary, Oxford 2001
- Di Salvo 2003: L. Di Salvo, La traduzione degli incipit omerici in un opuscolo del Corpus Ausonianum: le periochae Homeri Iliados et Odyssiae, «FuturAntico» 1 (2003), 115-63
- Finé 1958: H. Finé, Die Terminologie der Jenseitsvorstellungen bei Tertullian, Bonn 1958
- Fruyt 1990: La formation des mots par agglutination en latin, «Bulletin de la Société de Linguistique de Paris» 85 (1990), 173-209
- Fruyt 2002: M. Fruyt, Les noms de procès en latin archaïque: les substantifs en -tiō, -tus, -tūra, in P. Defosse (ed.), Hommages à C. Deroux. II: Prose et linguistique, Médecine, Bruxelles 2002, 173-87
- Fruyt 2021: M. Fruyt, Le suffixe latin -tio (-tionis): principales característiques, in L. Unceta Gómez, C. González Vázquez, R. López Gregoris, A.M. Martín Rodríguez (ed.), «Amice benigneque honorem nostrum habes». Estudios lingüísticos en homenaje al profesor B. García-Hernández, Madrid 2021, 127-45
- Garzón Fontalvo 2020: E. Garzón Fontalvo, Latin Verbal Nouns in -tio: Interpretations and Selection Restrictions, «Lingue antiche e moderne» 9 (2020), 87-105 (https://doi.org/10.4424/lam92020-4)
- Gramaglia 1982: Tertulliano, La testimonianza dell’anima. Introduzione, traduzione e note di P.A. Gramaglia, Milano 1982
- Guarino 1981: A. Guarino, Appio Claudio de usurpationibus, «Labeo» 27 (1981), 7-11
- Ladaria 1977: L.F. Ladaria, El Espíritu Santo en San Hilario de Poitiers, Madrid 1977
- Lançon 2016: B. Lançon, «Samso recrinito». Paulinus of Nola’s Letter 23 as a Treatise of Christian Trichology, «Philologia Antiqua» 9 (2016), 59-64
- OLD: Oxford Latin Dictionary. Edited by P.G.W. Glare, Second Edition, Oxford 2012
- Roesch 2016: S. Roesch, Usurpare/usurpatio/usurpative: sur la notion de norme linguistique, et d’écart chez Servius, in A. Garcea, M.-K. Lhommé, D. Vallat (ed.), Fragments d’érudition. Servius et le savoir antique, Hildesheim; Zürich; New York 2016, 191-220
- Schad 2007: S. Schad, A Lexicon of Latin Grammatical Terminology, Pisa; Roma 2007
- Spangenberg Yanes 2023: E. Spangenberg Yanes, Usurpo, usurpatio, usurpativus: uso e cattivo uso nella terminologia grammaticale latina, «Bollettino dei Classici» 44 (2023), 371-91
- Spevak 2022: O. Spevak, Nominalization in Latin, Oxford 2022
- Swift 1979: L.J. Swift, Iustitia and Ius Privatum: Ambrose on Private Property, «The American Journal of Philology» 100:1 (1979), 176-87 (https://www.jstor.org/stable/294237)
- VIR: Vocabolarium Iurisprudentiae Romanae. I-V, Berlin; Boston 1933-1987
- Wacht 1982: M. Wacht, Privateigentum bei Cicero und Ambrosius, «Jahrbuch für Antike und Christentum» 25 (1982), 28-64
| DC Field | Value |
|---|---|
|
dc.identifier |
ECF_article_26462 |
|
dc.title |
usurpatio |
|
dc.contributor.author |
Cattaneo Gianmario |
|
dc.publisher |
Edizioni Ca’ Foscari - Venice University Press, Fondazione Università Ca’ Foscari |
|
dc.type |
Research Article |
|
dc.language.iso |
it |
|
dc.identifier.uri |
http://edizionicafoscari.it/en/edizioni4/riviste/lalalexit/2025/1/usurpatio/ |
|
dc.description.abstract |
In late antique authors, the noun usurpatio, which in classical authors can mean both ‘use’ and ‘misappropriation and misuse’, initially maintains a neutral value, but tends to assume only a negative value. In this entry, the evolution of the meaning of this word and the reasons for the semantic shift are investigated. In the final part, the application of the word in specific fields (jurisprudence, grammar) is illustrated. |
|
dc.relation.ispartof |
LaLaLexiT |
|
dc.relation.ispartof |
Vol. 1 | July 2025 |
|
dc.issued |
2025-09-19 |
|
dc.identifier.issn |
|
|
dc.identifier.eissn |
2375-1355 |
|
dc.rights |
Creative Commons Attribution 4.0 International Public License |
|
dc.rights.uri |
http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ |
|
dc.identifier.doi |
10.30687/LLLXT/2375-1355/2025/01/020 |
|
dc.peer-review |
yes |
|
dc.subject |
Appropriation |
|
dc.subject |
Grammar |
|
dc.subject |
Law |
|
dc.subject |
Politics |
|
dc.subject |
Use |
|
dc.subject |
Usurpation |
|
dc.subject |
['lalalexit'] |
| Download data |